Age of Steel: Recharge - Recenzja

To co kiedyś nazywano mini gierkami, zapełniającymi płytkę dodawaną do czasopism, teraz określa się mianem prostych gier niezależnych, które często przewyższają ceną nieco starsze, ale naprawdę dobre produkcje.  Bywa jednak, że te drobne niezależne gry oferują coś ciekawego, fabułę, oprawę graficzną/audio czy powtarzalny, ale wciągający gameplay. Problem zaczyna się, gdy na żadnym z tych pól, produkt się nie wyróżnia i tak niestety jest w przypadku Age of Steel: Recharge.

Dlaczego tak, a nie inaczej

Wątek fabularny to zaledwie 3 akapity tekstu, które informują nas o tym, że pogrążony w kryzysie świat wyczerpany niekończącymi się wojnami, zmierza ku samozagładzie. Gracz wciela się w dowódcę sojuszu, który jest ostatnią szansą na przywrócenie dawnego stanu. Zanim jednak uda się odzyskać i odbudować świat pozbawiony przemocy, musimy pokonać dotychczasowych tyranów. I to by było na tyle. Nawet jeśli angielski nie jest twoją najmocniejszą stroną, to w tym aspekcie nic nie stracisz. Jeśli chodzi o samą rozgrywkę, to tutaj również nie przyjdzie nam się mierzyć ze zbyt skomplikowanymi opisami jednostek czy ulepszeń. No i niestety nie jest to zaleta, zwłaszcza, że tagi klasyfikują Age of Steel jako strategię, od której miana dzielą ją lata świetlne.

Right VS Left

Age of Steel znacznie bliżej jest do Tower Defense niż strategii, które na ogół zmuszają nas to pomyślenia. Tutaj dużo lepiej sprawdzi się jednak typ szybkiego rewolwerowca niż Napoleona. W praktyce wygląda to tak, że nasza baza znajduje się po lewej stronie ekranu (stąd wyjeżdżają jednostki), zaś od prawej nadciąga armia wroga. W środkowej części mapy możemy budować wieżyczki. Walka toczy się na trzech poziomach, lądowym (czołgi, wieżyczki) i powietrznym podzielonym na dwie strefy, z których pierwsza to większe statki, a druga bombowce i jety. Cała filozofia polega na zdobyciu przewagi w każdej ze stref i nie dopuszczeniu, by wróg zniszczył naszą bazę. Przez chwilę potencjał widziałem w możliwościach ulepszeń bazy i jednostek, ale dość szybko zostałem sprowadzony na ziemię gdyż:
a) Do ulepszeń raczej nie zabraknie nam surowca  (jest tylko jeden i zbiera się automatycznie);
b) Gra jest zbyt prosta więc ulepszanie nie wymaga poświęcenia cennego czasu;
c) Na ogół postępy z początkowych etapów przechodzą do kolejnych, więc w gruncie rzeczy z misji na misje jest prościej, a przez to bardziej monotonnie, co według mnie mija się z celem.

Klik, klik, klik

Ostatnia „decydująca” potyczka była już tak banalnie prosta, że sprowadzała się niemal wyłącznie do oglądania. Sama kampania to 14 lokacji, których ukończenie zajmie około 2h. Wydawać się może, że to zbyt krótko, ale przy tak powtarzalnej rozgrywce dłuższa być nie mogła. Dla najbardziej wytrwałych przewidziany został dodatkowy tryb survival, w którym ku zaskoczeniu dalej nic się nie zmienia.
Niestety uważam, że gra nie jest warta swojej ceny. Te 6.99€ można zainwestować znacznie lepiej, a według moich przewidywań produkcja od Quaint Emerald bardzo szybko wyląduje w bundlu.

Grę do recenzji udostępnił wydawca, dziękuję